معرفی کتاب مامان و معنی زندگی
کتاب مامان و معنی زندگی ، نوشته دکتر اروین یالوم کتابی است دربردارنده ۶ داستان روان درمانی جالب که به گفته دکتر جعفر بوالهری، رئیس انستیتو روانپزشکی تهران، این کتاب، کتاب درسنامه روانپزشکی، روان درمانی، اخلاق، آموزش و شناخت همه ابعاد وجودی- یعنی چهار بعد بیولوژیک روانی، اجتماعی و معنوی- انسان است که شالوده رویکرد نوین روانپزشکی است.
فهرست مطالب
آیا این شش قصه روان درمانی حقیقت دارند؟ یا تخیلی‌اند؟
داستان اول (مامان و معنی زندگی) یک خیال‌پردازی اتوبیوگرافیک است. به این معنا که رویا و وقایع داستان حقیقت دارند، ولی گفت‌وگوی صریحش، زاییده خیال است. سه داستان بعدی (همنشینی با پائولا، تسکین از نوع جنوبی و هفت درس پیشرفته) کاملا واقعی‌اند و تنها خیال‌پردازی‌ای که بر آن‌ها سایه افکنده به قصد افشا نشدن هویت بیماران بوده است. در دوتای آخر(رویارویی دو جانبه و طلسم گربه مجار)، داستانی تخیلی گرداگرد هسته‌ای واقعی شکل گرفته است.
درباره نویسنده
دکتر اروین یالوم استاد روانپزشکی دانشگاه استنفورد و نویسنده درسنامه‌های معتبری چون روان‌درمانی اگزیستانسیال و رمان‌هایی نظیر «وقتی نیچه گریست»، در این شش داستان مسحورکننده و برگرفته از تجربه بالینی‌اش، با رهنمون ساختن بیماران – و خویش- به سوی تحول، بار دیگر ثابت می‌کند کاشف بی‌محابای روان آدمی است. مامان و معنی زندگی با نگاهی گذرا، به غایت ارزشمند و کم و بیش ممنوع به درون قلب و ذهن درمانگر توانایی‌های منحصر به فرد هر رابطه انسانی را روشن می‌سازد.
او می‌گوید: در این کتاب، کوشیده‌ام هم قصه‌گو و هم آموزگار باشم. هرگاه این دو نقش با هم در تعارض بوده‌اند و باید میان افزودن یک نکته آموزشی جالب و حفظ معیار دراماتیک داستان یکی را برمی‌گزیدم، تقریبا در همه موارد داستان را مقدم دانسته‌ام و سعی کرده‌ام رسالت آموزگاری‌ام را از طریق مباحث غیرمستقیم به انجام برسانم.
هم چنین بخوانید: معرفی کتاب غرور و تعصب اثر جین آستین
بخشی از متن کتاب مامان و معنی زندگی به قلم اروین یالوم
« گرچه وانمود می‌کنم راه حل هر فرد را بدون قضاوت می‌پذیرم، در نهان راه حل‌ها را در سه گروه برنزی، نقره‌ای و طلایی طبقه‌بندی می‌کنم. بعضی افراد سراسر زندگی را جنگی کین‌خواهانه می‌بینند که باید در آن پیروز شد، گروهی غرق در نومیدی تنها رویای صلح، رهایی و آزادی از رنج را در سر می‌پرورانند، برخی زندگیشان را فدای موفقیت، ثروت، قدرت یا حقیقت می‌کنند، برخی دیگر در پی تعالی خویش‌اند و در علتی یا موجودی دیگر- معشوق یا ذات الهی- غوطه‌ور می‌شوند، دیگرانی هم هستند که معنای زندگی را در خدمت به دیگران، در شکوفایی یا در آفرینش می‌بینند».
یالوم در جایی دیگر درباره فراگیری پزشکی در دوران دانشجویی خودش و اینکه استادان یادگیری از بیماران را تدریس نمی‌کرده‌اند- چنانچه ما هم تدریس نمی‌کنیم- می‌گوید:« یادگیری درباره بیماران؟ بله کار ما در دانشکده پزشکی همین بود. اما یادگیری از بیماران؟ این جنبه از تحصیلات عالی‌ام خیلی دیر شروع شد. شاید استام «جان وایت هورن» شروعش کرد که اغلب می‌گفت: به بیماران‌تان گوش کنید، بگذارید درستان بدهند. برای خردمندتر شدن باید دانشجو بمانید. و منظورش تنها این واقعیت پیش پا افتاده نبود که شنونده خوب بیشتر درباره بیمار می‌آموزد. منظورش دقیقاً این بود که باید اجازه بدهیم بیماران تعلیم‌مان دهند. او درباره یکی از مراجعین‌اش به نام پائولا که با سرطان پیشرفته سینه نزد او آمده بود با شناخت هستی گرایانه و احساسی انسانی و معنوی از فضای ماشینی و غیر انسانی پزشکی می‌گوید:« بعد درباره روزهای هولناک عود سرطان برایم گفت. آن را دوره تصلیب خود می‌خواند و مکان تصلیب همان بود که همه بیماران دچار عود سرطان تجربه می‌کنند: اتاق‌های پرتو‌درمانی با گویچه‌های فلزی آویزان از سقف که روز قیامت را به یاد می‌آورد، تکنسین‌های بی عاطفه و به‌ستوه‌آورنده، دوستانی که نمی‌توانستند تسلی بدهند، دکتر‌هایی سرد و بی‌اعتنا و از همه بدتر سکوت کرکننده مخفی‌کاری که بر همه جا حاکم بود. با گریه برایم تعریف کرد که وقتی به جراحش که با او دوستی بیست ساله داشت، تلفن کرده، فقط توانسته با پرستار صحبت کند و جواب بشنود که نیاز به وقت دیگری نیست، چون دکتر دیگر کاری از دستش برنمی‌آید. و می‌پرسید دکترها چه‌شان است؟ چرا نمی‌فهمند حضور بی‌ریا و صمیمانه‌شان برای بیمار چه قدر مهم است؟ چرا متوجه نیستند همان لحظه‌ای که دیگر کاری از دستشان ساخته نیست، بیش از هر زمانی به وجودشان احتیاج است؟» خلاصه اینکه جای جای داستان همنشینی با پائولا، درس ارتباط پزشک -بیمار است.
خوانندگانی که به مباحث کامل‌تر علاقه‌مندند، می‌توانند به نشانی www.yalom.com مراجعه کنند و منابع موجود در آثار تخصصی و بحث درباره جنبه‌های تکنیکی این شش داستان را در زمینه‌های: رازداری، مرز میان داستان تخیلی و غیرتخیلی، رابطه درمانی، رویکرد این‌جا و اکنونی، شفافیت درمانگر، رویکردهای درمان اگزیستانسیال(هستی‌گرا) و پویه‌شناسی سوگ در آن بیابند.
