اختلال شخصیت خودشیفته چگونه است؟
در سال های اخیر، اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) به یک وضعیت بحث برانگیز تبدیل شده است ، زیرا اغلب باعث سوء تفاهم می شود. همچنین این اختلال به عنوان یک رفتار شخصی مورد بحث قرار گرفته است ، که البته این طور نیست. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) اغلب به عنوان افراد خود محور، فاقد همدلی و نیازمند به توجه و شناخت تلقی می شوند. اما در زیر این حس برتری ظاهری جنبه های مهم دیگری نیز وجود دارد.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته در روابط خود با چالش هایی روبرو می شوند.
مشاوره و پشتیبانی حرفه ای گاهی اوقات می تواند به این افراد کمک کند تا راهی متفاوت برای ارتباط با دیگران پیدا کنند و تغییرات خلقی را که ممکن است این اختلال شخصیت به همراه داشته باشد، مدیریت کنند.
اگر شما یا کسی که دوست دارید در حال بررسی تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته هستید، ممکن است این مقاله و منابع ذکر شده در پایان نقطه شروع خوبی برای شما باشد.
فهرست مطالب
اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟
NPD یکی از ۱۰ اختلال شخصیت و شامل گروهی از بیماری های روانی است که با افکار ، احساسات و رفتارهای مداوم مشخص می شوند که ممکن است برای فرد مبتلا یا دیگران مضر باشد.
به طور کلی ، یک متخصص بهداشت روان اگر حداقل این دو معیار را مشاهده کند ، اختلال شخصیت خودشیفته را تشخیص می دهد:
ویژگی های شخصیتی باعث می شود ارتباط و برقراری ارتباط با دیگران یا خودشان برای آن فرد دشوار شود. به عنوان مثال ، چگونه رفتار خود را کنترل می کنند یا چگونه به دیگران واکنش احساسی نشان می دهند.
ویژگی های شخصیتی آسیب شناختی همچنان در موقعیت های مختلف خودنمایی می کند.
“آسیب شناسی” ، از نظر بهداشت روانی ، به افکار ، احساسات یا رفتارهایی اطلاق می شود که بر دیدگاه ، ارتباط و سازگاری فرد با جهان پیرامون تأثیر منفی می گذارد.
آسیب شناسی همچنین ممکن است به ویژگی های ناشی از یک وضعیت روحی یا جسمی اشاره داشته باشد که در فرهنگ آن ها مورد قبول نیست.
همه انواع اختلال شخصیت خودشیفته علائم یکسان یا ویژگی های آسیب شناختی شخصیتی را نشان نمی دهند. به همین دلیل آن ها به سه گروه یا خوشه های مختلف طبقه بندی می شوند.
این طبقه بندی بر اساس بارز ترین ویژگی های شخصیتی آن ها است:
- خوشه A: عجیب و غریب
- خوشه B: دراماتیک و نامنظم
- خوشه C: ترسناک و مضطرب
NPD بخشی از اختلالات شخصیت خوشه B است.
NPD یک تشخیص رسمی سلامت روان است و فقط یک نوع شخصیت یا یک انتخاب شخصی نیست.
درک این تفاوت برای مدیریت علائم و حمایت از فردی که این تشخیص را دریافت کرده است ، کلید می خورد. اختلال شخصیت ، بر احساس ، فکر و رفتار فرد تأثیر می گذارد.
این اختلال شخصیت می تواند عمیقاً بر زندگی روزمره و نحوه عملکرد افراد در روابط و محل کار تأثیر بگذارد.
به طور خاص ، کسی که مبتلا به NPD است ممکن است توانایی کمتری نسبت به دیگران در تشخیص و درک نحوه و چگونگی تفکر و رفتار آن ها داشته باشد. به طور مشابه ، این افراد ممکن است در ارتباط با آنچه دیگران احساس می کنند یا انجام می دهند ، مشکل داشته باشند.
به عنوان یک اختلال شخصیت خودشیفته ، خوشه B عمدتا با رفتارهای زیر مشخص می شود:
- نمایشی و اغراق آمیز
- احساسی و شدید
- نامنظم و غیرقابل پیش بینی
هم چنین بخوانید: انواع اختلال دوقطبی و تفاوت آن ها با یکدیگر
علائم اختلال شخصیت خودشیفته
به طور خاص ، پزشکان هنگامی که فرد حداقل پنج مورد از علائم را نشان دهد ، NPD را تشخیص می دهند.
همه افراد مبتلا به NPD این علائم را در یک درجه یا شدت ندارند ، اما پنج مورد از آن ها باید در طول زمان و در موقعیت های مختلف حضور داشته باشند تا این اختلال تشخیص داده شود.
برخی از کارشناسان معتقدند که شکنندگی ، ترس و اعتماد به نفس پایین می تواند برخی از علائم NPD را نشان دهد.
بزرگ نمایی و اهمیت دادن به خود
اغراق اغلب مبنای بزرگ نمایی است. این بدان معناست که افراد مبتلا به NPD احساس افزایش اهمیت به خود را دارند. آن ها ممکن است احساس کنند که قدرتمندتر ، باهوش تر ، تواناتر و جذابتر از آنچه به نظر می رسد و بهتر از بقیه افراد هستند.
برای تأیید مجدد این احساس برتری ، فردی که دارای NPD است ممکن است در مورد دستاوردها ، مهارت ها و استعدادهای خود اغراق کند یا دروغ بگوید.
برای برخی از افراد مبتلا به NPD ، این احساس برتری در نحوه رفتار آن ها مشهود نیست. برخی ممکن است خجالتی یا گوشه گیر باشند ، اما هنوز هم به طور قاطع معتقدند که در یک یا چند جنبه در مقایسه با سایر افراد برتر هستند.
تصورات کمال و برتری
افراد مبتلا به NPD ممکن است دائماً در مورد داشتن قدرت ، هوش ، زیبایی ، پذیرش یا عشق نامحدود تصور کنند. آنها اغلب معتقدند که لیاقت آن را بیش از دیگران دارند.
حس خاص و منحصر به فرد بودن
افراد مبتلا به NPD ممکن است نیاز داشته باشند که در مقایسه با دیگران میزان خاص و منحصر به فرد بودن آ نها را مشخص کنند.
این هم چنین آنها را به این باور می رساند که فقط توسط افراد و گروههای خاص و منحصر به فرد قابل درک هستند یا با آنها ارتباط برقرار می کنند.
اگر کسی “او را دک نمی کند” ، به این دلیل است که آنقدر باهوش ، خاص و منحصر به فرد نیست.
نیاز به تمجید و توجه
افراد مبتلا به NPD ممکن است نیاز مداوم به تحسین و ستایش داشته باشند. آنها ممکن است به دنبال توجه مداوم باشند و از هر گونه انتقادی به خوبی استقبال نکنند
احساس قوی استحقاق
ممکن است فردی با NPD متقاعد شود که سزاوار رفتار ویژه ای است و از همه امتیازات موجود برخوردار است. به طور مشابه ، افراد مبتلا به NPD ممکن است احساس کنند که همه باید به انتظارات و خواسته های آن ها احترام بگذارند.
تمایل به استثمار دیگران
تاکتیک های استثمار در بسیاری از افراد مبتلا به NPD بسیار رایج است. این بدان معناست که آنها ممکن است از دیگران برای رسیدن به اهداف خود استفاده کنند زیرا بیش از هر چیز نیاز به منافع شخصی دارد.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته ، همچنین ممکن است از راهکارهایی مانند انتشار دروغ در مورد دیگران برای پیشبرد استفاده کنند.
در بسیاری از موارد ، فرد مبتلا به NPD ممکن است هنگامی که احساس می کند نیازهایش برآورده نشده است یا اگر کسی آنطور که انتظار می رود با آنها رفتار نکند ،به ظلم و ستم روی آورد.
نداشتن همدلی
ممکن است فردی با NPD نتواند با نیازهای دیگران ارتباط برقرار کند یا خود را جای دیگران بگذارد. این یکی از دلایل اصلی این موضوع است که چرا آن ها ممکن است به شیوه ای ظالمانه یا استثماری رفتار کنند.
این عدم همدلی همچنین ممکن است به عنوان خودخواهی ، بی اعتنایی و عدم دلسوزی نسبت به آنچه دیگران تجربه می کنند یا احساس می کنند ، نشان داده شود.
حسادت ، دشمنی و بی اعتمادی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً معتقدند که دیگران با آنها رقابت می کنند یا به آن ها حسادت می کنند. به همین ترتیب ، آنها اغلب ممکن است با دیگران رقابت کنند یا نسبت به دستاوردهایشان حسادت کنند.
غرور و تمسخر
برخی از افراد مبتلا به NPD ممکن است دیگران را بی ارزش ، مضحک یا حقیر در نظر بگیرند. این اعتقاد ممکن است آنها را وادار کند تا نگرشی با غرور و تمسخر داشته باشند.
هم چنین بخوانید: شخصیت خوب از نظر علمی به چه معنا است؟
خودشیفتگی آشکار در مقابل خودشیفتگی پنهان
اکنون پذیرفته شده است که سطوح و انواع مختلفی از NPD وجود دارد. عمدتا ، متخصصان بر روی دو زیرگونه متفاوت از اختلال شخصیت خودشیفته تمرکز می کنند.
خودشیفتگی آشکار
این زیرگونه خودشیفتگی ، که خودشیفتگی بزرگ نامیده می شود ، شناخته شده ترین نوع آن است. این زیرگونه عمدتا با نگرش ها و رفتارهایی مشخص می شود که عبارتند از:
- تکبر
- تظاهر
- خشونت
- اطمینان به خود
خودشیفتگی پنهان
این زیرگونه دیگر خودشیفتگی به افرادی اطلاق می شود که نگرش ها و رفتارهای آنها معمولاً عبارتند از:
- اشتیاق
- حساسیت ، به ویژه در مورد انتقاد
- ناامنی
- تدافعی بودن
- افسرگی
- کنار کشیدن
حتی اگر این نوع خودشیفتگی کمتر آشکار باشد ، کسی که دارای خودشیفتگی پنهان است باز هم رفتارهای خودشیفته ای از خود نشان می دهد. این فرد به طور مخفیانه معتقد است که از دیگران برتر است و از توانایی کمتری برای قرار دادن خود در جای دیگران برخوردار است.
آنچه اختلال شخصیت خودشیفته نیست
بسیاری از ما حداقل یک ویژگی خودشیفته را در برهه ای از زندگی خود نشان خواهیم داد. اینها ممکن است رفتارها یا نگرش های خودشیفته تلقی شوند ، اما از نظر شدت ، فراوانی و مدت زمان با اختلال شخصیت خودشیفته متفاوت هستند.
بسیاری از ویژگی های شخصیتی ، مانند سخاوت و اختیار وجود دارد. آن ها به میزان بیشتر یا کمتر در همه ما نشان داده می شوند. در مورد ویژگی های خودشیفتگی نیز همین اتفاق می افتد.
خودشیفتگی یا حداقل برخی جنبه های آن ، می تواند یک ویژگی شخصیتی عادی در برخی افراد باشد.
در برخی دیگر ، شدت این ویژگی های خودشیفتگی به حدی است که به طور دائمی بر نحوه ارتباط آنها با دیگران و خود تأثیر می گذارد.
خودشیفتگی به عنوان یک ویژگی شخصیت ممکن است گهگاه در برخی رفتارها یا افکار ما ظاهر شود.
به عنوان مثال ، شما می توانید یک رقابت مداوم با یک همکار داشته باشید. این ممکن است شما را وادار به اظهار نظرهای تند و تیز در مورد آن ها کند یا در مورد تحسین هایی که از رئیس خود هنگام حضور در محضر آو دریافت کرده اید ، اغراق کنید. شاید حتی در مواردی به آن ها یک ارزیابی ناعادلانه ضعیف بدهید.
اما این یک واکنش گاه به گاه است که مربوط به این همکار خاص است و نه یک نگرش کلی نسبت به دیگران همیشه.
از سوی دیگر ، خودشیفتگی در افرادی که مبتلا به NPD هستند یک ویژگی پایدار و مشخص است.
به عنوان مثال ، شما رقابت مداوم با همه همکاران خود و حتی رئیس خود دارید. فکر می کنید از آنها باهوش تر و تواناتر هستید و باید در سمت بالاتری باشید.
به طور کلی ، شما احساس می کنید که بسیار برتر از افرادی هستید که در مدرسه ، محل کار و سایر مکان ها با آنها برخورد می کنید.
به یاد داشته باشید که NPD یک وضعیت بهداشت روانی است. اختلال شخصیت خودشیفته به کسی اشاره نمی کند که دارای:
- عزت نفس بالا
- نشان دادن اعتماد اجتماعی
- قاطع بودن
- افتخار به دستاوردهای واقعی خود
- مراقبت از ظاهر خود
- رقابتی بودن
است.
علل و عوامل خطر اختلال شخصیت خودشیفته
NPD یکی از اختلالات شخصیتی است که کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. این امر درک علل و گزینه های درمانی آن را دشوارتر می کند.
در مورد آنچه که واقعاً باعث ایجاد NPD در فرد می شود ، توافق کمی در جامعه پزشکی وجود دارد. اکثر محققان معتقدند NPD پاسخی است به ترکیبی از دو یا چند مورد از این عوامل:
- تأثیرات محیطی و فرهنگی
- تجربیات اولیه زندگی و ارتباط والدین و فرزندان
- ژنتیک
به عبارت دیگر ، ممکن است فردی به عنوان پاسخی به موقعیت های خاصی که از اوایل زندگی تجربه کرده است ، ویژگی های خودشیفتگی را ایجاد کرده باشد ، مانند:
- یک رویداد آسیب زا
- نادیده گرفته شدن و رها شدگی
- انتقاد بیش از حد از سوی یکی از عزیزان
- زندگی با والدین یا سرپرست دارای بیماری روانی
- مورد سوء استفاده قرار گرفتن
- تبعیض
- تمجید و تعریف بیش از حد
- سابقه پزشکی NPD در خانواده
- رشد در فرهنگ فردگرا
همه افراد به یک شکل به این رویدادها پاسخ نمی دهند. به همین دلیل تعیین علت دقیق اختلال شخصیت خودشیفته برای محققان دشوار است.
همچنین ، همین دلایل ممکن است فرد را به رفتار خاصی سوق دهد که ممکن است به عنوان خودشیفته تلقی شود ، حتی اگر NPD نباشد.
اختلال شخصیت خودشیفته چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص NPD باید فقط به متخصص سلامت روان واگذار شود. ممکن است بر اساس این اطلاعات، ارزیابی شخصی که می شناسید وسوسه انگیز باشد ، اما در واقع ، خودشیفتگی فراتر از چند رفتار یا نگرش است. غیرممکن است که فردی به طور رسمی آموزش ندیده و تحصیل نکرده است، بتواند تشخیص صحیحی انجام دهد.
روانپزشک ، روانشناس یا متخصص بهداشت روان معمولاً پس از دسترسی مستقیم به فرد و سابقه پزشکی وی ، تشخیص NPD را انجام می دهند.
حتی برای یک متخصص بهداشت روانی ، تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است در برخی موارد آسان نباشد. این به این دلیل است که به ندرت پیش می آید که فردی مبتلا به NPD به دنبال کمک باشد ، آشکارا در مورد افکار خود صحبت کند یا حتی در جلسه درمانی شرکت کند.
یک متخصص بهداشت روانی ممکن است از مدل DSM-5 برای تشخیص NPD پیروی کند. آن ها موارد زیر را مشاهده و اندازه گیری می کنند:
- ویژگی های شخصیتی فردی
- نحوه عملکرد فرد (روابط ، مشاغل و غیره)
- حس هویت
- عزت نفس و تغییرات مربوط به تصویر از خود در طول زمان
- توانایی همدلی
متخصص سلامت روان سعی می کند حداقل پنج مورد از NPD را شناسایی کند. اگر این کار را بکنند ، می توانند تشخیص دهند و بر این اساس درمان را توصیه کنند.
حتی اگر نوجوانان علائم اولیه این اختلال را نشان دهند ، NPD معمولاً در بزرگسالی تشخیص داده می شود. این امر به این دلیل است که کودکان و نوجوانان هنوز تحت رشد جسمی و روانی مداوم هستند. این تغییرات مداوم شخصیت در سنین پایین ممکن است تشخیص الگوهای رفتاری پایدار را دشوار کند.
اگر تشخیص NPD در دوران نوجوانی انجام شود ، به این دلیل است که الگوی رفتاری مشخصی وجود دارد که بیش از ۱ سال آشکار بوده است.
در مورد نحوه تشخیص NPD اختلاف نظر وجود دارد. این مساله بیشتر به این دلیل است که بسیاری از متخصصان سلامت روان بر مشهودترین رفتارهای بین فردی افراد مبتلا به NPD تمرکز کرده اند و به اندازه کافی بر مبارزات درونی ، آسیب پذیری ها و چالش هایی که با آنها زندگی می کنند ، تمرکز نکرده اند. این امر گاهی به جای درک، منجر به قضاوت می شود.
تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته چقدر رایج است؟
تشخیص به عوامل زیادی بستگی دارد ، از جمله میزان تمایل فرد برای تشخیص و درمان. این ممکن است برای بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال صادق نباشد.
تشخیص NPD در بین مردان بیشتر از زنان رایج است. پنجاه تا ۷۵ درصد منبع مورد اطمینان افرادی که مبتلا به NPD تشخیص داده می شوند مرد هستند.
تکرار اختلال شخصیت خودشیفته
درمان می تواند به فرد مبتلا به NPD کمک کند مهارت ها و استراتژی هایی را توسعه دهد که می تواند به آن ها در تغییر نحوه ارتباط با دیگران و خودشان کمک کند.
چالش این است که بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات شخصیت اغلب به دنبال درمان نیستند تا زمانی که این اختلال در زندگی آنها تداخل قابل ملاحظه ای ایجاد کند یا تأثیر بگذارد.
افراد مبتلا به NPD گاهی اوقات بیشتر در معرض بیماری های روانی دیگر قرار می گیرند ، مانند:
- اختلال اضطرابی
- افسردگی
- اختلال مصرف مواد
در بسیاری از موارد ، آن ها ممکن است برای درمان این شرایط کمک بگیرند و نه خود NPD.
گاهی اوقات ، فرد مبتلا به NPD ممکن است به دلایلی غیر از تصور اینکه دچار مشکل است ، به دنبال درمان باشد. به عنوان مثال ، هنگامی که احساس تناقض می کنند ، زیرا روابط یا شیوه زندگی اش مطابق استانداردهای بالای او نیست، یا وقتی احساس می کنند تحسین یا علاقه دیگران را از دست داده است.
وقتی فردی با اختلال شخصیت خودشیفته به این دلایل برای درمان مراجعه می کند ، نمی داند که این مشکلات ممکن است از ویژگی های شخصیتی او ناشی شود. وی ممکن است دیگران را برای مشکلات خود سرزنش کند بدون آنکه بخواهد هیچ مسئولیتی را بپذیرد.
حتی در صورت درخواست درمان NPD ، مطالعات موردی بالینی منبع معتقد است افراد مبتلا به NPD برای ماندن در درمان به اندازه کافی مشکل دارند تا منجر به تغییرات طولانی مدت در رفتار شوند.
برای اولین بار ، افراد مبتلا به NPD ممکن است در تعامل با سایر افراد به طور کلی با چالش هایی روبرو شوند که در محیط درمانگر-مراجعه کننده نشان می دهد. همچنین ، آنها ممکن است اغلب تشخیص ندهند که مشکل دارند.
گاهی اوقات هنگامی که فرد مبتلا به NPD در درمان باقی می ماند ، ممکن است پیشرفت کندی داشته باشد و به دلیل ویژگی های اصلی این اختلال تمایلی به تغییر ندارند. از آنجا که آن ها ممکن است مسئولیت را نپذیرند ، احتمالا هیچ دلیل موجهی برای تغییر پیدا نکنند.
در هر صورت ، به نظر می رسد روان درمانی طولانی مدت موثرترین درمان برای NPD است.
هنگامی که فرد متعهد به درمان طولانی مدت می شود ، ممکن است یک درمانگر بتواند به او کمک کند:
- احساسات خود را تنظیم و درک کنند
- رفتارها و نگرش هایی را که ممکن است منجر به درگیری با افراد دیگر شود شناسایی کنند
- توانایی پیشگیری و تغییر این رفتارها را توسعه دهند
- مدیریت واکنش به انتقاد و بازخورد را داشته باشند
- مهارت هایی را برای ایجاد روابط صمیمی و پایدار توسعه دهند
- مکانیزم های مقابله ای تطبیقی را توسعه دهند
- دیدگاه های دیگران را کاوش ، تحمل و درک کنند
این اهداف برای هر مورد خاص است و با توجه به نیازهای فرد و رویکرد درمانگر متفاوت است.
بسیاری از روش های روان درمانی برای درمان NPD استفاده شده است. رایج ترین آنها عبارتند از:
- روان درمانی روانکاوی
- درمان شناختی رفتاری
- روان درمانی متمرکز بر طرحواره
- روان درمانی بین فردی فراشناختی
- رفتار درمانی دیالکتیکی
خلاصه
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) یک تشخیص رسمی سلامت روان است و نیاز به تشخیص مناسب توسط متخصص بهداشت روانی دارد.
اگرچه زیرگونه های متفاوتی از NPD وجود دارد ، اما شایع ترین علائم آن احساس قدرت و برتری ، نیاز به توجه و عدم همدلی است.
این علائم می توانند تأثیر مستقیمی بر نحوه ارتباط فرد با دیگران و خودشان داشته باشند.
افراد می توانند علائم NPD را هنگامی که متعهد به ادامه درمان طولانی مدت هستند مدیریت کنند. درمان می تواند به تنظیم احساسات و تغییر رفتارهای آسیب رسان به رفتارهای سالم کمک کند.
منبع: PSYCHOCENTRAL
